بداهه سرایی و شعر طنز از شاعران معاصر مربوط به - پنج شنبه25 دی ماه

 من بی می ناب زیستن نتوانم

 بی باده کشید بار تن نتوانم

 (خیام)

 ***

   افسانه صبورى:

  من بی می ناب زیستن نتوانم

 من خوردن گوجه دائما نتوانم

   مرتضى حالى:

 تو هر چه توانی به تجرد می زی

 من هم گذران بدون زن نتوانم

   رقیه هاشمى:

  از شوهر وزندگی شدم من خسته

 بر کرده ی خود گریستن نتوانم

   افسانه صبورى:

 من بنده آن دمم که نانوا گوید

 دِ ه پانصدی تازه و من نتوانم

   مرتضى حالى:

  گفتم که نیاز فوری ام هست به وام

 گفتا که من این کار اَصن نتوانم

   مرتضى حالى:

 گفتم که کلید ساز قفلی نو ساز

 گفتا که برو پیش حسن! نتوانم

   رقیه هاشمى:

  گفتند که یار خوب پیدا نشود

  رویای به جز یار خفن نتوانم

   افسانه صبورى:

   من بی می ناب  زیستن... عیب نداشت

   بی گوجه و سنگک و کفن نتوانم

   مینا سراوانی:

   آمد در خانه خواستگاری بی پول

   گفت عشق مهم است که من نتوانم

   افسانه صبورى:

   من بی می ناب فکر داعش هستم

   با ایده ی این فروش زن نتوانم

   مرتضى حالى:

   چرخی زد و فرمود میآئی؟...گفتم

    با این قر مخصوص بدن نتوانم

   دارد شکمی گنده و دامانی تنگ

   فرموده ببندید قَزَن... نتوانم

   رقیه هاشمى:

   این خستگی وکار همیشه جاریست

  بی شعر و می و شراب و زن نتوانم

   حسن رفيعى:

   گفتي که بخوان، چگونه با اين اوضاع

   حتي تو بگو که يک دهن، نتوانم

   رقیه هاشمى:

  این جا همه فن حریف شعری بسیار

  من هیچ ولی ز فوت و فن نتوانم

   مرتضى حالى:

  تو یوسف حسنی و پیمبر اما

  رفتی که بیایم از قَرَن؟ نتوانم

   بهنام اميرى نيا:

  گفتم به زنم بانوی نو می خواهم

   چون زد به تنم زخم خفن نتوانم

   افسانه صبورى:

  گفتند بیا که راه صحرا گیریم

  گفتم که بجان تو و من نتوانم

  من هیچ پدربزرگم و جدم هم

  گفتند که با پراید و ون نتوانم

  گفتند که بگذر از شعر و شعور

  از می که شود , نه , از دهن نتوانم

   حسن رفيعى:

   گويند که خواستن، توانستن هست

  جان تو قسم که خواستن نتوانم

   افسانه صبورى:

  ای داد که اینجا همه ی آقایان

  گفتندکه بی وجود زن,نتوانم

   بهنام اميرى نيا:

  من بی می ناب زیستن نتوانم

  بی وایبر و بی لاین اصن نتوانم

   داوود خان احمدى:

   با چند کلید و قفل و لولا امد

   تا باز بگوید که... حسن نتوانم

   حسن رفيعى:

 خورديم از آن چه ديگران کاشته اند

 خورديم، اگر چه کاشتن نتوانم

   رقیه هاشمى:

  انگار کمی قافیه هم تنگ امد

  تکراری و زوری و خفن نتوانم

   مرتضى حالى:

  آه ای گل خر زهره ی سبزینه قبا

  من مثل تو غوطه در لجن نتوانم

   داوود خان احمدى:

  سید که مرا بَرَد به ناهار خوران

  گفتا جگری بزن بدن...نتوانم

   افسانه صبورى:

  گفتم به همه بیت دگر فرمایید

  گفتند خودت بگو که من نتوانم

   داوود خان احمدى:

  گفتیم که با قطار شاید رفتیم

  گفتا که نگو که تو ترن نتوانم

  سیگار نگاه دلبری را بکشم

  کو برگ طلب نمود و من نتوانم

   مینا سراوانی:

  باید که به آن کسی که نو بانو خواست

  حرفی بزنم بسته دهن نتوانم

   مرتضى حالى:

  مُشتی گره بود و خورد توی چانه ام

  گفتا که بزن تو حرف زن...نتوانم

   داوود خان احمدى:

  وزن و جگر قافیه را سیخ زدی

  ای شاعیر من گلن گدن نتوانم

  در کابلم و چشم به پاریسم هست

  این بهر کسی ک گف ک من نتوانم

   افسانه صبورى:

  یکبار دگر کسی اگر جرات داشت

  چون پیش کشد حرف ز زن؟!   نتوانم

   داوود خان احمدى:

  با ده نمکی و چند فیلم هنری

  خواهم بروم به شهر کن... نتوانم

   افسانه صبورى:

  اینجا همه, انگار دو تنبان, دارند

  پیدا بکنم، پلیس من!  نتوانم

   مینا سراوانی:

  تنبان اضافه جم کنیم از بازار

  افسانه نخور غصه که من نتوانم

   پروانه سراوانى:

   من بی می ناب زیستن نتوانم

  افسوس تو را کتک زدن نتوانم

   مرتضى حالى:

  معتاد تو هستم و چنین است سخن

  غیر از تو نخاستیم «ژَن»... نتوانم

   داوود خان احمدى:

   یوخ بنده کنار یه تا خرم سلطان

  تنبان اضافه ای که سن... نتوانم

   بهنام اميرى نيا:

  از کرده ی خود شوم پشیمان، هرگز

  بی باده کشید بار تن نتوانم

   حسن رفيعى:

  گفتند که بيت را عوض کن لطفا

  گفتا نشود حقيقتا نتوانم

   مرتضى حالى:

  تا باز کنی دهن من از هوش رَوَم

  یعنی بشوم شبیه فن... نتوانم

   پروانه سراوانى:

   گویند بیا و بیت نابی بنویس

   سوگند به هفتاد و دو تن نتوانم

   مختار رنجیده:

  آیا به تو من نگفته بودم قبلا

  بی واژه نوشتن ازتو ، من نتوانم

   بهنام اميرى نيا:

  با این دهن بسته ی خود می تایپم

  باور کنید بی سخن نتوانم

   مرتضى حالى:

  من با تو می آیم آه آهو به درک

   ما را تو مبر ولی خُتن نتوانم

   افسانه صبورى:

  صد شکر به گوش تیز ادمین نرسد

  گر امر کند بخوان، به من، نتوانم

   مختار رنجیده:

  من بیمه ی تکمیلی ایران هستم

  یاران ! پیِ یارانه شدن نتوانم

   مختار رنجیده:

  من همسفر تازه ی شعرم افسوس

  با قافیه گفتن اولا نتوانم

   مرتضى حالى:

  آللاه سنه برکت دهد ای دوست تو را

  ترکی بیلیرم ولی گَشَن نتوانم

   پروانه سراوانى:

   بایست که بافیده کنم یک ژاکت

  اما چه کنم که بافتن نتوانم

   افسانه صبورى:

  با این همه فیلم نزد مادر شوهر

  سیمرغ  به فجر شد، به کن نتوانم

   پروانه سراوانى:

   ظرفای منو بیا بشور همسر من

   من لاک زدم حرف نزن، نتوانم

   بهنام اميرى نيا:

  من بی می ناب زیستن نتوانم

  بی همسر ناب زیستن نتوانم

====================

   پروانه سراوانى:

   شرط اول قدم آن است که مجنون باشیم

  هر کسی در به در خانه‌ی لیلا نشود

   پروانه سراوانى:

   در دلم بود که بی دوست نباشم هرگز

   چه کنم بیست نفر توی دلم جا نشود

   پروانه سراوانى:

  می زنم زور که شووویم بخرد سانتافه

   می زنم زور...به این سادگی اما نشود

   پروانه سراوانى:

   دوستم گفت بیا تا سر بولوار بریم

   دوستم گفت....ولی حیف خودش پا نشود

   بهنام اميرى نيا:

  هر دوست گزینم بزند بر سر من، باز

  جز منی در به در خانه ی لیلا نشود

   محمد حسن زاده :

  برف و سرما همه را زیر پتو خوابانده

  هیچکس عاشق و وابسته ی دگزا نشود

   مرتضى حالى:

  «هر کسی روز بهی می طلبد از ایام»

  کار ما راست ولی با دو صد ایما نشود

      مرتضى حالى:

  «جلوه ای کرد رُخش دید مَلَک عشق نداشت»

   جلوه ای کرد، خدا گفت که اصلا نشود